تقدیم به تویی که یکسال و شش ماه و شش روز تمام حرفهایم را تحمل کردی:

////////////////////////////////////////////////////////////////////

امروز یکشنبه

92/9/24

ساعت 16/30

تمام زندگیم بر سرم آوار شد

///////////////////////////////////////////////////

گویی در اینحا هم دیگر کاری نیست

کلامی نیست

حرفی نیست

باید برم

ماندم برای تو هم پرآشوب خواهد بود

روح خسته من تو را هم مریض خواهد کرد

گویی قسمت من هم همان تنهایی و سکوت است و خلوتی دیگر

سخت است که بازنده باشی

نمیدانم

شاید روزی دیگر به سویت بازآمدم

حتی برای نوشتن کلامی ناچیز

اما حالا زمان رفتن است

چرا که حالا تمام زندگیم از دست رفت

و حاصل تمام سالهای پرآشوب عاشقی

من چیزی را از دست داده ام که دیگر بازگشتی نخواهد داشت

و خودم

خودم چنان آوار شده ام که میدانم سالها تلاش می خواهد تا شاید بتوانم اندکی خود را ترمیم کنم

تلاشی که خود نیز علاقه ای به آن ندارم

بگذریم

برای نوشتن و دردو دل نیامده بودم

برای گله هم نیامده بودم

آمده بودم تا تنها کلامی بگویم و برم

کلامی همراه با بهترین آروزها برای تو سنگ صبور خودم

تویی که مهمترین رازهای زندگیم را در تو جای دادم

هرچند که برملا شد

اما مقصر من بودم و من

خداحافظ